انزوا کننده اتصال دوگانه

یکی از ویژگی های اصلی یک ایزوله کننده دو طرفه ، جداسازی است که نشان دهنده درجه جداسازی سیگنال بین درگاه ورودی و درگاه خروجی است. معمولاً جداسازی در (dB) اندازه گیری می شود ، و جداسازی بالا به معنای جداسازی سیگنال بهتر است. جداسازی جداکننده های دو طرفه معمولاً می توانند به ده ها دسی بل یا بیشتر برسند. البته وقتی انزوا به زمان بیشتری نیاز دارد ، می توان از انزوا کننده های چند جانبه نیز استفاده کرد.

پارامتر مهم دیگر جداکننده دو طرفه ، از دست دادن درج (از دست دادن درج) است که به از دست دادن سیگنال از درگاه ورودی به درگاه خروجی اشاره دارد. از دست دادن درج پایین به این معنی است که سیگنال می تواند از طریق انزوا با کارآیی بیشتری حرکت کند. جداکننده های دو طرفه به طور کلی از دست دادن درج بسیار کمی ، معمولاً زیر چند دسی بل هستند.

علاوه بر این ، جداکننده های اتصال دوتایی نیز دارای دامنه فرکانس گسترده و قابلیت کنترل قدرت هستند. جداکننده های مختلف را می توان در نوارهای فرکانس مختلف ، مانند باند فرکانس مایکروویو (0.3 گیگاهرتز - 30 گیگاهرتز) و باند فرکانس موج میلی متر (30 گیگاهرتز - 300 گیگاهرتز) استفاده کرد. در عین حال ، قادر است در برابر قدرت نسبتاً بالا مقاومت کند ، از چند وات تا ده ها وات.

طراحی و ساخت یک انسول کننده اتصالی دو برابر نیاز به در نظر گرفتن عوامل بسیاری از جمله دامنه فرکانس عملیاتی ، الزامات جداسازی ، از دست دادن درج ، محدودیت های اندازه و غیره دارد. فرآیند تولید جداکننده های دو طرفه معمولاً شامل تکنیک های پیچیده ماشینکاری و مونتاژ برای اطمینان از قابلیت اطمینان و عملکرد دستگاه است.

به طور کلی ، جداکننده دو طرفه یک وسیله منفعل مهم است که به طور گسترده در سیستم های موج مایکروویو و میلی متر برای جداسازی و محافظت از سیگنال ها از بازتاب و تداخل متقابل استفاده می شود. این ویژگی از انزوای بالا ، از دست دادن کم درج ، دامنه فرکانس گسترده و ظرفیت دست زدن به قدرت بالا برخوردار است که تأثیر مهمی در عملکرد و ثبات سیستم دارد. با توسعه مداوم ارتباطات بی سیم و فن آوری رادار ، تقاضا و تحقیقات جداکننده های دو طرفه همچنان به گسترش و تعمیق می پردازند.